De Lokomat

We waren allebei wel een beetje gespannen. Vandaag was de dag dat Chiel op de Lokomat mocht trainen. Na een vroeg ontbijt gingen we op weg naar het Kowloon Hospital en wel naar het Rehabilitation Building wat net iets verder ligt dan de Main Building waar we normaal gesproken naar toe gaan.

Om half 9 zaten we naast elkaar op een bankje voor een dichte deur. Ook hier moet je eerst betalen en dan mag je doorlopen naar de afdeling waar je moet zijn en die deur ging pas open om half negen. Na ons werd het langzaam maar zeker met mobiele en niet zo mobiele Chineesjes. En natuurlijk stonden ze allemaal te dringen voor deur wat natuurlijk geen zin had. Hij zat dicht en bleef dicht tot half negen!

Enfin, wij zaten een beetje te lachen naar een baby en toen ging de deur open. Nou al die niet zo mobiele Chineesjes konden toch vrij aardig lopen want in no time wilden ze zich tussen de deur en de assistente wurmen maar toen kwamen ze van een koude kermis thuis! De assistente zei met forse toon dat ze moesten wachten op de mensen die er het langst zaten (stoeltje 1 en 2, jazeker!) en rustig naar binnen moesten lopen. Nou dat waren die Chineesjes niet gewend maar ze bleven keurig achter ons aan lopen. Ha! Dat hadden ze niet verwacht! En nadat we weer 60 hkdollar hadden betaald (het is echt te gek voor woorden, 6 euro voor anderhalf uur!) werden we gelijk binnen geroepen door de peut.

We liepen een grote gym in met allerlei brancards en apparaten. In de hoek stond de Lokomat en elke stoel en brancard was heel snel bezet door clienten met hun fysiotherapeut. Daar liepen er wel zo'n 20 van rond!

Chiel ging eerst van de gym naar naar een onderzoekskamer waar ze zijn huid gingen bekijken. Je wordt namelijk helemaal ingestrapt en dat kan een schrale huid opleveren. Hij moest ook een lange broek aan vanwege dat huidje en daar was Chiel niet zo blij mee maar daar hadden we al rekening mee gehouden.

Vervolgens werd zijn bloeddruk opgemeten die perfect was. Eentje uit het boekje, 120/80. Dat gezonde eten werd vruchten af ;-) En toen ging hij per rolstoel de lokomat op. De eerste keer moeten ze alles opmeten en afstellen. En dat kost tijd. Met een grote grijns liet Chiel het allemaal over zich heen komen. Ze gingen heel uitvoerig te werk. 2 Fysiotherapeuten waren met hem bezig en toen hij eenmaal hing in zijn harnas en de lokomat om zijn lichaam was gebracht, toen ging het gebeuren!



Ik hield het niet droog. Chiel trouwens ook niet. Ineens werden zijn benen gestuurd door het apparaat en liep hij eerst zo'n 10 cm boven de loopband en heel langzaam daalde hij op de band. Chiel liep!
Wat geweldig!

Tijdens het lopen werd er nog van alles afgesteld. Dit bandje strakker en dat bandje losser. En op een tv scherm voor Chiel, kon je zien hoeveel de spieren zelf deden en hoeveel ze werden bijgestuurd door het apparaat. Onvoorstelbaar. De techniek staat echt voor niets!

Aan het eind van de sessie heeft Chiel nog 20 minuten gelopen en heeft hij 500 meter afgelegd. De volgende keer, in ons geval a.s. maandag, zal alles sneller verlopen omdat alles al is afgesteld en mag hij 3 kwartier lopen. Vanaf volgende week is het maandag, woensdag en vrijdag-morgen op de lokomat en op donderdagmiddag zijn normale therapie in de main building.

Dit was echt wat Chiel nodig had. Hij krijgt nu 8 sessie's en daarna wordt er weer vergaderd of Chiel door mag omdat het zijn herstel verbeterd of dat het allemaal zonde is van de tijd omdat het geen nut heeft. Ik neig sterk naar de eerste optie. Maar door deze training heeft Chiel er zelf ook weer vertrouwen in en heeft hij een boost gekregen en is zijn zelfvertrouwen-metertje van 10 naar 100 gegaan. Super!

Na de training, anderhalf uur later, zijn we naar huis gegaan. Eerst maar eens uithuilen en aan een bakkie koffie. En nu is hij naar het werk in Lai Chi Kok. Vanavond nog een happie eten met Jos voordat hij naar NL vliegt. Maar voor ons kan het weekend niet meer stuk!

...daar kan die dode rat die op mijn achterbalkon lag, en die ik net in de prullenbak heb gegooid, zelfs niets aan veranderen!!!